Η επιστημο-τεχνολογική ανάπτυξη στο χώρο των ιατροβιολογικών επιστημών, οδηγεί συχνά σε αδιέξοδο τη νομική (και ηθική) διανόηση. Οριακά και επίμαχα ζητήματα δημιουργούνται – μεταξύ πολλών άλλων – στο τέλος της ανθρώπινης ζωής (π.χ ευθανασία) αλλά και στην έναρξη της, ιδίως όσον αφορά τη θετική μορφή άσκησης του δικαιώματος στην αναπαραγωγή, δηλαδή την ιατρικά υποβοηθούμενη αναπαραγωγή ( ι.υ.α). Απο νομικής πλευράς, πρωταρχικής σημασίας σε σχέση με την ποινική ή αστική προσέγγιση είναι η συνταγματική διερεύνηση κάποιων βιο-ιατρικών ζητημάτων (status, δικαιώματα, υποχρεώσεις, οριοθετήσεις, συγκρούσεις, κ.α) , δεδομένης της ηθικο-ιδεολογικής και πολιτικο-κοινωνικής διάστασής της.
Η νομική φύση του ανθρώπινου εμβρύου από τη γονιμοποίηση του ωαρίου (“προέμβρυο”, in vitro)μέχρι την εμφύτευση του στη μήτρα (in utero) – ιδίως το συνταγματικό του status- έχει καθοριστική σημασία για τη ratio legis των διατάξεων για την ι.υ.α και συνιστά “προδικαστικό” ζήτημα για τις σχετικές υποχρεώσεις του νομοθέτη. Εξάλλου εκφράζει την ευρύτερη βιοηθική αντίληψη μιας συγκεκριμένης κοινωνίας. Εκτός από μεγάλη θεωρητική, έχει και μεγάλη πρακτική σημασία. Καθοριστικός είναι ο ρόλος της νομικής φύσης του in vitro εμβρύου για το επιτρεπτό της προεμφυτευτικής διάγνωσης , της κρυοσυντήρησης (συνήθως υπεράριθμων – “πλεοναζόντων” γονιμοποιημένων ωαρίων), του πειραματισμού στα έμβρυα για θεραπευτικούς σκοπούς, του δικαιώματος της υποψήφιας μητέρας για άρνηση της μεταφοράς των in vitro εμβρύων στη μήτρα κ.α.
Θεμελιώδες είναι το ερώτημα πότε αρχίζει να υπάρχει ανθρώπινη ζωή. Η έναρξη της ανθρώπινης ζωής (αλλά και του πλήρως προστατευόμενου γεννημένου ανθρώπου) παρουσιάζει προβλήματα ως προς τον καθορισμό της, αντίστοιχα με εκείνα που αφορούν στο τέλος της. Βεβαίως είναι πάντοτε ορθό να επιλέγεται η πλησιέστερη στο Σύνταγμα λύση. Ο γερμανικός νόμος για την προστασία του εμβρύου ( EschG, 3.12.1990) στην παρ. 8 θεωρεί έμβρυο (με την έννοια του νόμου) το γονιμοποιημένο ωάριο το οποίο μπορεί να αναπτυχθεί, από το χρονικό σημείο που επέρχεται η σύντηξη των πυρήνων των γονεϊκών κυττάρων. Κατά τις πρώτες 24 ώρες μετά τη σύντηξη, το γονιμοποιημένο ωάριο θεωρείται ικανό να αναπτυχθεί εκτός αν διαπιστωθεί το αντίθετο ( παραμένει μονοκύτταρο) πριν τη λήξη του σταδίου αυτού. Από τη σύντηξη των πυρήνων ήδη έχουν πλήρως καθοριστεί τα γονίδια του (μέλλοντος) ανθρώπου. Η γερμανική νομική επιστήμη αλλά και το Συνταγματικό Δικαστήριο θεωρούν σαν σημείο έναρξης της ζωής τη σύντηξη των πυρήνων των γαμετών. Η θέση αυτή συνδέεται με το επιχείρημα της “συνεχούς διαδικασίας” προς την πλήρη ανάπτυξη και της ενδογενούς δυναμικής του εμβρύου για ανάπτυξη (ακόμη πιο σημαντικό επιχείρημα από την “ταυτότητα” και τη “βιωσιμότητα”). Βεβαίως , η ύπαρξη ανθρώπινης ζωής δε σημαίνει και ύπαρξη ανθρώπου, για τον οποίον ενδεχομένως σε πολύ προχωρημένα στάδια της κύησης μπορεί να γίνει λόγος. Η ανθρώπινη ζωή από τη σύλληψη προστατεύεται ελάχιστα , ενώ ο βαθμός προστασίας ενισχύεται συνεχώς μέχρι τον τοκετό, πριν από τον οποίο μεγιστοποιείται.
The science-technological development in the field of Biomedical Sciences, often leads to deadlock the legal (and moral) intellect. Boundary and contentious issues created – among many others – at the end of life (eg euthanasia) and the start, particularly with regard to the positive form of the exercise of the right to reproduction, ie medically assisted reproduction (I.D. ). From legal point of view, of prime importance in relation to criminal or civil approach is constitutional explore some biomedical issues (status, rights, obligations, demarcations, conflicts, etc), given the moral-ideological and political-social dimension .
The legal nature of the human embryo by fertilization of the ovum (“proemvryo”, in vitro) to implantation in the womb (in utero) – in particular constitutional status- is crucial for the ratio legis of the provisions on I.U. .a and recommends “preliminary” issue for the relevant obligations of the legislature. Furthermore expresses its broader bioethical perception of a particular society. Besides great theoretical, it has great practical significance. The determining role of the legal nature of the in vitro embryo for permitted preimplantation diagnosis, cryopreservation (usually redundant – “surplus” fertilized eggs), experimentation on embryos for therapeutic purposes, the right candidate mother to refuse the transfer of in vitro embryos in the uterus etc.
Fundamental is the question when it begins to have human life. The beginning of human life (and fully protected-born man) presents problems in determining the equivalent to those relating to its end. Of course it is always right to choose the closest solution in the Constitution. The German law on the protection of the fetus (EschG, 3.12.1990) on Fri the 8th considers fetus (in the sense of the law) the fertilized egg that can be developed, from the time that occurs fusion of the nuclei of parental cells . During the first 24 hours after fusion, the fertilized egg is considered deployable unless determined otherwise (remains unicellular) before the end of this stage. By fusing the cores have already been fully determined genes (future) human. German legal literature and the Constitutional Court consider as a starting point of life fusing the nuclei of gametes. This position is associated with the argument of “continuous process” towards full development and the intrinsic dynamics of fetal development (even more important argument than the “identity” and “Sustainability”). Of course, the existence of human life does not mean human existence which he might very advanced stages of pregnancy can be no question. Human life from conception poorly protected, and the degree of protection is constantly reinforced until delivery, before which maximized.